Bir İnsan yetiştirme modeli olarak ÂHİ-YÂREN kültürü - 2 -

İnsanlık tarihinden bu yana kayda değer tüm fikirler biraraya getirilse dahi, ruh ve beden ilişkisi halen izaha muhtaç bir olgudur. Eğer ki insanoğlu hayata normal algılar yanısıra, ruh / beden dengesini gözeten kapsayıcılık, diğerkamlık, paylaşım, şefkat, tevazu gibi unsurlara mâna gözlüğü ile bakabilirse, Evrenin kendine has dengesi ve akışı içinde, kendini bilmek ve tarafını seçmek adına mutlak başarının kaynağını keşfedebilir. 

Tarihe baktığımız zaman insanoğlunun inşa ettiği Medeniyetleri iki temel paradigmanın yönlendirdiğini görmekteyiz. Bunlardan birincisi, sınırsız kazanç hırsı ve haz duygusunun sonuna kadar zorlanması gerektiğini savunan, hedonist bakışlara geniş hareket sahası tanıyan, zalimin üstün, mazlumun ezilen, güçlünün haklı, haklının mâdur olduğu, adâletin güçlünün koyduğu kurallara dayandığı, sınırlı maddeyi merkeze alan, Yaratıcı’yı bekleme salonunda tutan, geçici başarılara dayalı BEDENÎ / CİSMANÎ bakış; Diğeri ise, anlatılmaz yaşanır ciheti ile insanın sınırlı varlığını kuşatan, Ruh bilincinin kalıcı başarılarına dayalı, ırkçılıktan uzak, “ bilmek, yapmak, olmak” skalasında insanları ve toplumları diğerkam bakışı ile kalıcı başarılara götüren, haklının üstün olduğu, huzur odaklı, dünyanın geçici ama önemli bir anahtar vasfında olduğunu savunan RUHANÎ bakıştır. 

Bütün medeniyetlerde bu iki bakış arasında çekişmenin yanısıra, dönem dönem geçişkenliklerde olmuştur. Ayrıca popüler olan herşeyin elde etme duygusu ile mübah görüldüğü cismani bakışın, takiyye nazarında ve kişisel menfaatler perdesi ile ruhani bakış kılıfına bürünerek toplumları yanılttığı da sık sık gözlenmektedir. Dünya hayatının tutkusu, herbiri özel ve özellikli olarak yaratılmış olan insanoğlunun gönlünü kırmaya değecek kadar değerli değildir.

Toprak özünden mamul beden,

Ruh ise ayrıdır cümle alemden.

Beden denilen geçici sonu alev,

Seveceksen insanın ruhunu sev.